Czy kiedykolwiek zastanawialiście się czy wszystko z wami w porządku? Jest piątek wieczór, znajomi marzą tylko o tym, żeby rozpocząć gorączkę klubowej nocy, a dla Was szczytem szczęścia jest owinięcie się kocem w towarzystwie ulubionej książki i kubka herbaty? Mam dobrą wiadomość, nie jesteście z tym sami, co więcej to Wy jesteście górą.

Introwertyk to ja

Bardzo długo wydawało mi się, że skoro męczą mnie częste spotkania z innymi ludźmi, zwłaszcza te, podczas, których wymaga się ode mnie szczególnej aktywności to zwyczajnie jestem nudna i to ja nie pasuję do towarzystwa. Oczywiście, w pewnym momencie dostałam łatkę nudziary, której jak wiadomo ciężko się pozbyć. W pewnym momencie zaniechałam wszelkich prób zmiany swojego wizerunku, bo wiedziałam, że moja pozycja już i tak jest ustalona.
Na studiach dowiedziałam się o różnych typach osobowości, między innymi o introwertyzmie. Bingo! Miałam wrażenie, że czytam o sobie. Oczywiście ludzie nie dzielą się tylko na introwertyków i ekstrawertyków, każdy z nas to niepowtarzalny cocktail.

Wyróżnia się cztery typy introwertyzmu:
• społeczny,
• marzyciel,
• lękliwy
• wycofany.

Najbardziej utożsamiam się z marzycielem, który często zagłębia się w swoje myśli i wyobrażenia zamiast żyć w realu. Czasem trudno mi przestać myśleć o niebieskich migdałach i zajmować się prozą życia. Mój mix polega na tym, że jednocześnie, aby mieć energię, potrzebuje raz na jakiś czas „pobrylować” w towarzystwie, poczuć, że ktoś mnie dostrzega i docenia. Kiedy już się „naładuje” mogę wrócić do swojego spokojnego trybu funkcjonowania.

Jeśli nie możesz czegoś zwalczyć, zrób z tego atut.

Jest takie zdanie, które słyszałam już tyle razy, że mogłabym je wyrecytować we śnie: „Czemu się nie odzywasz? Masz zły humor?” Powszechnie się przyjęło, że trzeba udowadniać, że wszystko jest świetnie, poprzez ciągłe uśmiechanie się i rozmowę. Ja jestem typem słuchacza. Od dziecka sprawiało mi przyjemność słuchanie rozmów innych ludzi ( nie mylić z podsłuchiwaniem ;) ) Tak mi zostało i gdy jestem wśród znajomych i mam swój melancholijny nastrój więcej słucham niż sama mowie. Przyjmuje zasadę, że publicznie wypowiadam się tylko wtedy, gdy naprawdę mam coś do powiedzenia. Stwierdziłam, ze nie ma sensu z tym walczyć tylko trzeba to wykorzystać. Wybrałam odpowiedni kierunek studiów i pracuje w zawodzie, który wymaga zmysłu obserwacji i uważnego słuchania. Nie każdy może to robić, tak jak nie każdy nadaje się na gwiazdę salonów. Każdy z nas ma swój „pakiet”, który może wykorzystać albo starać się zwalczyć. Ja wybrałam pierwszą drogę, która przynosi mi korzyści w zawodzie, choć prywatnie nadal czasem jest trudno. Najważniejsze, aby nie udawać kogoś, kim się nie jest i żyć w zgodzie ze sobą.